Skip to main content

आई बाबा आणि मी

सकाळच्या प्रहरी चिमण्यांची पिल्लं झाडावरती, जेव्हा सारखी चिवचिवाट करत होती तेव्हा आईला मी प्रश्न केला. "आई ही पिल्लं एवढी चिवचिवाट का करत आहे ग?" त्यावर आई म्हणाली, " त्यांचे आई-बाबा त्यांना सोडून गेलेत ना म्हणून". मी म्हणाली, "बाबा खरंच त्या पिल्लांचे आई-बाबा कुठे गेले असतील? आणि आपल्या पिलांना सोडून त्यांना जावं तरी कसं वाटलं असेल?". त्यावर बाबा म्हणाले, "जगण्याचा खरा अर्थ या पक्षांना उमगला म्हणून तर त्यांनी आकाशात उंच भरारी घेण्यासाठी या पिलांची साथ सोडली. माणसाप्रमाणे पक्षीही त्यांच्या पिलांसाठी उन्हा-तान्हात फिरत असतात. त्यांचं पोट भरावे म्हणून इकडे तिकडे अन्नाचा दाना शोधतात. आणि एकदा का पिलांच्या पंखांना बळ आलं कि ते त्याना उंच आकाशात फिरायला मोकळे करतात." त्यावर माझा दुसरा प्रश्न पुन्हा उभा, "मग आपल्या पिलांना सोडून जाताना त्यांना काळजी किंवा भीती नाही वाटली कि आपली पिल्लं आमच्याविना कसे जगतील ते?" त्यावर आई म्हणाली, "काळजी असेल ना, पण कधी कधी पिलांच्या भल्यासाठी माय-बपांना मन कठोर करावे लागतात." माझा प्रश्नांना मात्र सीमा नव्हती, "मग आई बाबा गेल्यानंतर त्या पिल्लांनी कोणाकडे बघून जगायचं?" त्यावर आई म्हणाली, "कोणीही पोरकं होत नसतं. हे जग एवढं सुंदर आहे या जगात मायेने -प्रेमाने साथ देणारी भरपूर जण मिळतात. त्यांच्या साहाय्याने हेही उंच भरारी घेतील." हे ऐकून चेहऱ्यावर समाधानाचं हास्य आलं.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

My Drawings✏😇

कला वाट पाहतांना एक सुंदरी.....😍 माझ्या स्वप्नातली एक सुंदर परी.....💗 पक्ष्यांची उंच भरारी...🐦🕊 माझी आई..💗   नयन...👁

प्रवासातील अनुभव (भाग 2)

प्रवासातील अनुभव (भाग 2) कितीतरी दिवसानंतर आपण फक्त काही दिवसांसाठी घरी🏠 जात असतो म्हणून माझी 🕋कॉलेजला परत येण्याची इच्छाच नव्हती. ओढ जरी घरचीच असली तरी मनाला आवरत 🙂कॉलेजला परत यावेच लागते. येतांना घडलेला एक प्रसंग..  नेहमीप्रमाणे आजही बाबा म्हणाले,"बेटा लवकर आटप आपण एक तास अगोदर पोहचायला हवं". मी म्हणाली,"बाबा आपण अर्धा तास अगोदर निघूया". बाबा काही मानले नाही शेवटी एक तास अगोदरच नागपूरच्या रेल्वे स्थानकावर 🚞आम्ही पोहोचलो.  तिकीट काढलं पण तरी एक तास वेळ होता 😶अजून ट्रेन यायला. माझे बाबापण दुसरं कोणी दिसलं कि त्यांच्याशीच गप्पा 😀आणि मी इथे कंटाळत 😔होती. माझं फक्त इकडे-तिकडे पहाणं👁, येणाऱ्या-जाणाऱ्या ट्रेन कडे कंटाळलेल्या नजरेने😒 पहाणं बस हेच सुरु होतं. आणि त्यात स्टेशनवर वस्तू विकणाऱ्यांच्या आवाज👻.  त्यातलाच एक मुलगा 👦,कदाचित आठवीतल्या वयाच्या मुलाएवढाच असावा. जोरजोराने ओरडत होता 'पानी थंडा-थंडा पानी". मी मनात म्हटलं काय मुलगा आहे, कसले घाणेरडे कपडे आहे याचे, कसला दिसतो 😒आहे, कसला अनाडी आहे. जाऊ दे रे बाबा🙅, मी पण हे काय विचार करत बसल...