मार्केटिंग टीम चा हेड म्हणजे आमचा स्वप्नील दादा. कामात असला कि व्यस्त इतका होतो आणि कामे पटकन होण्याच्या नादात त्याचं वेगाने इकडे तिकडे जाणं सुरूच असतं. त्यादिवशी असाच वेगाने चालत मीटिंगला गेला, पण जाताना त्याचा पाय माझा खाली ठेवलेल्या बॅगला लागला. इतक्या घाईत असताना सुद्धा, त्याने झुकून, माझ्या बॅगला हाताने नमस्कार केला. आणि नंतर मिटींगला जाण्याकरिता निघाला. हे बघून, माझ्या चेहऱ्यावर समाधानाचे हास्य निर्माण झाले कारण स्वप्नील दादातील सभ्यता त्यादिवशी सहज निखरून बाहेर आली. माणूस कितीही मोठ्या झाला तरी सभ्यता आणि संस्कार त्याला आणखी मोठे बनवतात.

चेहऱ्याच्या सुंदरतेपेक्षा स्वभावाच्या सुंदरतेला जास्त महत्व असतं. चेहरा हा बाह्यरूपी सुंदरता दर्शवतो पण स्वभावाच्या सुंदरतेने नाती मैत्री सगळं टिकून राहातं. आणि ज्यांच्या कडे दोन्ही आहे मग तर सुंदरतेलाही प्रश्न पडेल. यातील एक व्यक्तिमत्व म्हणजे आमची शालू. तिच्या गोड स्वभावानी आम्हा सर्वांची ती लाडकी झाली. तिच्याकडे कधीही आशेने गेलं कि खाली हात कधीच परत येत नसतं. नेहमी तिच्याकडे चॉकलेट तयार असतातच. ती कधी नाकारतंही नाही. आणि संपलं तरीही आमच्याकरिता वेळात वेळ काढून आणून ठेवते. आम्ही कितीही व्यस्त असलो पण ती व्यस्त असतानाही वेळ काढून रोज आमच्या भेटीला येते. थोडया वेळ गप्पा करते, छान करमणूक करते आणि मग जाते. शालूला किती धन्यवाद करावं तेच कळत नाही कारण तिच्यामुळे आमच्यातील चिंतेत असणारे काहीजण काहीक्षणासाठी का होईना पण हसतात तर.