आई कुठे काय करते?

आई तुझे महत्व कितीही सांगितले तरी शब्दात कमी पडेल गं. चित्रकाराने तुझ्या गुणांचे वर्णन करावे म्हणजे रंग कमी पडण्यासारखे आहे. म्हणूनच तर म्हणतात, "आई सारखे दैवत साऱ्या जगात नाही".
जेव्हा मी पावसात भिजून घरी आली तेव्हा
भाऊ म्हणाला, "कशाला पावसात भिजली? सर्दी खोकला होईल की".
बाबा म्हणाले, "पावसात यायची काय गरज? कुठे थांबली का नाही?"
मात्र आई टॉवेलने भिजलेले केंस पुसत म्हणाली, "मूर्ख पावसा तू येईपर्यंत थांबला पण नाही".
आई तुझं किती गं वेडं प्रेम, पावसाला सुद्धा थांबवायला निघालीस. खरंतर शिवाजी ची जिजाई आहेस तू, जिजाई ची शिवाई आहेस तू, माझासाठी तर लेखणीची शाई आहेस तू!!

ती कधी तडपती ऊन असली, तर सावली बनते, कधी सोसाट्याचा वारा आणि मुसळधार पाऊस असला तर छत्री बनते, कधी कडाक्याची थंडी पडली तर, अंगावर ओढवणारी गरम शाल बनते!
मेहनतीचा प्रवास तूच, काळोख्यात मिळणारा उजेडंही तूच. कोरडवाहू जमिनीवर पिकं उगवणं जीला जमतं ती म्हणजे आई. माझा वेदना बघताना तुला असह्य होते पण कुठे कमी पडू नये म्हणून रनरागिणीचा रूप धारण करून रागावते. हे नाजूक पाऊलं कष्टाच्या-मेहनतीचा दगडावर जेव्हा घासतात तेव्हा इजा झालेल्या पायांना मलम लावून अगदी सरस्वती सारखं गुण गाते. तुझा शाबासकीची थाप तर भारतरत्न पुरस्कारापेक्षाही मोठी वाटते. आज हजार रुपयांपेक्षा तू माझ्यासाठी कमवलेल्या एका रुपयाची किंमत अजूनही अमूल्य आहे कारण कधी पैसे नसतांना सुद्धा तू माझे हट्ट पुरवले.
प्रेम कसं करावं ?, कष्ट कसे करावेत ?, नाव कसं कमवावे ? हे आई शिकवते.

रात्रंदिन आपल्यासाठी अपार कष्ट करूनही काही जगव्यवहारी म्हणतात, "आई कुठे काय करते?"

कदर करा त्या आईची, जी तुमच्यासाठी जीवाचं रान करते..
प्रेम करा त्या आईवर जी तुमच्या भल्यासाठी स्वतःचा विचार करत नाही..
सेवा करा त्या आईची जीने नऊ महिने तुमच्या लाथा सोसल्या पण कधी तुमच्यावर रागावली नाही..
थोडा विचार करा त्या आईचा जी स्वतः उपाशी राहते पण कधी तुम्हाला उपाशी ठेवलं नाही..

एकदा तर आईला म्हणून बघा, "तुझा अपरंपार कष्टाचे आज बीज होऊ देईल आई..
डोळे मिटून बसलेल्या नशिबाचे आज चीज होऊ देईल आई..
आयुष्याच्या यातना सहन करणारं आभाळ होऊ देईल आई..
मला तुझा-माझा जगण्याचं सार व्हायचं आहे आई"!!!